ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំលើកយកពាក្យជាបរិវាស័ព្ទមកបង្ហាញអ្នកទាំងអស់គ្នា។ បរិវាស័ព្ទគឺជាស័ព្ទដែលប្រើសម្រាប់ហែហមភ្ជាប់នឹងស័ព្ទដើមក្នុងចំណោមកន្សោមពាក្យនីមួយៗ ពោលគឺប្រៀបធៀប ដូចជាបរិវារដើម្បីសម្រួលដល់សម្ដីនិយាយ និង សំឡេងពិរោះផ្ដួលតាមសំឡេងស័ព្ទដើមឲ្យមានភាពចាប់ចុងជួនសម្រួលដល់ការស្ដាប់ និង ដើម្បីពន្យល់ន័យសេចក្ដីនៃពាក្យខាងដើមឲ្យច្បាស់។ បរិវាស័ព្ទ ឬ ពាក្យគន្លាស់កាត់នេះ យើងមិនចេះតែគន្លាស់តាមការនឹកឃើញនោះទេ គឺគន្លាស់ឲ្យត្រូវន័យនៃពាក្យផង។ ជាទូទៅក្នុងបរិវាស័ព្ទនេះ ពាក្យខាងដើមជាពាក្យដែលមានអត្ថន័យ រីឯពាក្យខាងចុងដែលត្រូវយកមកគន្លាស់នោះ ឥតមានអត្ថន័យច្បាស់លាស់ទេ គឺគ្រាន់តែយកមកដើម្បីបញ្ជាក់ន័យនៃពាក្យខាងដើម។ ខាងក្រោមនេះ ជាបរិវាស័ព្ទនៃពាក្យ កកុច ៖
យោងតាមវចនានុក្រមសម្ដេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត ទំព័រ ២ ជួរខាងឆ្វេង បន្ទាត់ទី ៧ ៖
កកិច កកុច (គុ) ដែលមានចិត្តវៀច , មានគំនិតគេចកែ ។ ឧទាហរណ៍៖ មនុស្សកកិចកកុច ។ ឬ បង្ករឿងហេតុដោយមានគំនិតក្រឡេចក្រឡុច។
អាស្រ័យហេតុនេះ បរិវាស័ព្ទនៃពាក្យ កកុច អាចគន្លាស់បានជាពាក្យ ” កកុច ដោយមានគំនិចក្រឡុចក្រឡេច ” គឺអាចគន្លាស់បានជាពាក្យ “កកិចដោយមានគំនិតក្រឡេចក្រឡុច”។
ការគន្លាស់ពាក្យនេះ គឺដើម្បីបញ្ជាក់អត្ថន័យនៃពាក្យ កកិចកកុចឲ្យកាន់តែច្បាស់ ហើយដែលខ្មែរនិយមប្រើណាស់ពាក្យពីរម៉ាត់បែបនេះ ដូចជា ស្លស្លុកជាដើម៕
ដោយ៖ បូណា
