វិចារណកថា៖ជនានុជនគប្បីយកចិត្តទុកដាក់ពីបញ្ហាអក្ខរាវិរុទ្ធក្នុងភាសាជាតិ

វិចារណកថា៖ជនានុជនគប្បីយកចិត្តទុកដាក់ពីបញ្ហាអក្ខរាវិរុទ្ធក្នុងភាសាជាតិ

បើ​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​មិន​យកចិត្តទុកដាក់​ ​ថែរក្សា​ ​ការពារ​នូវ​ភាសា​ជាតិ​របស់​ខ្លួន​ផង​ ​ថា​តើ​យើង​រំពឹង​នរណា​ដែល​នឹង​មក​ធ្វើ​វា​ជំនួស​យើង​គ្រប់គ្នា​?

ពី​មួយថ្ងៃ​ទៅ​មួយថ្ងៃ​ ​ពី​មួយ​ជំនាន់​ទៅ​មួយ​ជំនាន់​ ​យើង​តែង​នឹករំពឹង​ថា​ភាសា​ជាតិ​យើង​នឹងបាន​ថ្កុំថ្កើង​ទៅមុខ​ជាដរាប​ ​ប៉ុន្តែ​គ្រប់យ៉ាង​ហាក់ដូចជា​ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​គិត​ពី​ខាងដើម​។

ការប្រើប្រាស់​ភាសា​ជាតិ​ពោល​គឺ​បញ្ហា​អក្ខរាវិរុទ្ធ​ ​នា​ពេល​បច្ចុប្បន្ននេះ​ ​ហាក់​ពុំសូវ​បាន​គិតគូរ​ឱ្យ​បាន​ហ្មត់ចត់​មុននឹង​ចាប់ផ្ដើម​សំណេរ​រៀងៗខ្លួន​។​ ​ការប្រើប្រាស់​ខុសឆ្គង​បែប​នេះ​ ​ពុំមែន​កើតឡើង​តែ​ចំពោះ​ស្រទាប់​មហាជន​ទូទៅ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ​ ​ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ស្រទាប់​មន្ត្រី​រាជការ​ ​បណ្ដាញ​សារ​ព័ត៌មាន​ ​ទូរទស្សន៍​ បណ្ដាញ​ផ្សព្វផ្សាយ​ផ្សេងៗ​ កវីនិពន្ធ​ ​។​ល​។​ ​ក៏​កើតមានឡើង​ជា​ញឹកញាប់​ផង​ដែរ​។​ ​បើ​ទោះបីជា​យើង​មាន​ក្បួន​ច្បាប់​ត្រឹមត្រូវ​ ​មាន​ទាំង​វចនានុក្រម​ភាសាខ្មែរ​ទៅទៀត​នោះ​ ​ក៏​យើង​ពុំសូវ​ឃើញ​មានការ​យកចិត្តទុកដាក់​ពីសំណាក់​ស្មេរ​ទាំងនោះ​ផង​ដែរ​ ​ម្នាក់ៗ​ហាក់​សរសេរ​តាមតែ​ចិត្ត​នឹកឃើញ​នូវ​អក្ខរាវិរុទ្ធ​ ​ដែល​មិន​ត្រឹមត្រូវ​ ​ខ្លះ​ក៏​សរសេរ​តាម​ភាសា​និយាយ​ ​ដែល​ប្រាសចាក​ពី​ក្បួន​ច្បាប់​ ​ជាពិសេស​នោះ​គឺ​ខុស​ពី​វចនានុក្រម​ទៅទៀត​។​ ​និយាយ​មកដល់​ចំណុច​នេះ​ ​ពុំ​មានន័យ​ថា​អ្នកដទៃ​ទៀត​សុទ្ធតែ​សរសេរ​ខុស​ដែរ​នោះ​ទេ​ ​ក៏មាន​អ្នកប្រើប្រាស់​បាន​ត្រឹមត្រូវ​ ​ដោយ​ផ្ដោ​ត​លើ​ការ​អភិ​រក្ស​ ​និង​អភិវឌ្ឍន៍​ផង​ដែរ​ ​ដើម្បី​វឌ្ឍនភាព​នៃ​ភាសា​ជាតិខ្មែរ​យើង​។

«អក្សរពណ្ណរាយជាតិថ្កើងថ្កាន»

វិលត្រឡប់​ទៅកាន់​អតីតកាល​បន្តិច​ ​ត្រឹម​សម័យ​ដែល​មាន​សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ​ ​ជួន​ ​ណា​ត​ ​និង​ ​លោក​បណ្ឌិត​ ​កេង​ ​វ៉ាន់​សាក់​ ​យើង​សង្កេតឃើញ​ថា​ ​បើ​ទោះបីជា​ឥស្សរជន​អ​ក្ស​សាស្ដ្រ​ជាតិ​ទាំងពីរ​ ​មាន​និន្នាការ​ផ្សេងគ្នា​ក្ដី​ ​ក៏​គង់តែ​មាន​ចំណុច​ល្អ​រួមគ្នា​ខ្លះ​ៗ​ផង​ដែរ​ ​ដើម្បី​ភាព​ចម្រុង​ចម្រើន​នៃ​ភាសា​ជាតិខ្មែរ​។​ ​ការ​ជជែកវែក​ញែក​នៃ​ក្រុម​ឥស្សរជន​អ​ក្ស​សាស្ដ្រ​ជាតិ​ទាំងពីរ​ ​បាន​នាំមក​នូវ​ការ​បង្កើត​ពាក្យ​ថ្មី​ៗ​ ​ដែល​សមរម្យ​នឹង​ការប្រើប្រាស់​ឱ្យ​ត្រូវនឹង​បរិ​បទ​សង្គមជាតិ​ផង​ដែរ​។​ ​នាសម័យនោះ​ ​ក៏មាន​ផង​ដែរ​នូវ​កម្មវិធី​អ​ក្ស​សាស្ដ្រ​ជាតិ​ដែល​ផ្សាយ​តាម​រលកធាតុអាកាស​វិទ្យុជាតិ​កម្ពុជា ​ក្រោម​ព្រះរាជ​វត្តមាន​សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ​ ​ជួន​ ​ណា​ត​ ​និង​ ​បណ្ដា​កុង្សីយ៍​នៃ​ក្រសួង​ពាក់ព័ន្ធ​ ​ចូលរួម​ជា​វាគ្មិន​ ​ដើម្បី​បកស្រាយ​រាល់​ច​ម្ងល់​មហាជន​ទាក់ទង​នឹង​ភាសា​ជាតិខ្មែរ​យើង​។​ ​នៅត្រង់​ចំណុច​នេះ​ ​ខ្ញុំ​គ្រាន់តែ​លើកយក​មក​រំលេច​ខ្លះ​ៗ​តែប៉ុណ្ណោះ​។ ​

មកដល់​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ​យើង​មាន​ស្ថាប័ន​​ទទួលខុសត្រូវ​នឹង​កិច្ចការ​ភាសា​ជាតិខ្មែរ​ ​ដែល​បាន​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​បន្តម​រត​ក​ពី​ជំនាន់ដើម​ ​ប៉ុន្តែ​ការ​ផ្សព្វផ្សាយ​ ​ការ​ផលិត​ជា​កម្មវិធី ​ឬ​ វេទិកា​នានា​ទាក់ទង​នឹង​ភាសា​ជាតិ​ ​សម្រាប់​មហាជន​ហាក់​នៅ​មាន​ក​ម្រិ​ត​។​ ​បើ​សង្កេត​ទៅ​មើល​ការប្រើប្រាស់​ភាសា​ជាតិ​ ​ក៏​ពុំទាន់​មាន​ឯកភាព​គ្នា​ឱ្យ​បាន​ទូលំទូលាយ​​ដ្បិត​ម្នាក់ៗ​ ​សរសេរ​តាមតែ​និន្នាការ​របស់​ខ្លួន​ ​ដោយ​ពុំបាន​យក​វចនានុក្រម​ខ្មែរ​ជាគោល​រួម​នៅឡើយ​។​ (ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​កម្មវិធី​ទូរស័ព្ទ​មួយ​ដែល​នឹង​បង្ហាញ​ខ្លួន​នាពេល​ឆាប់​ៗនេះ​ នឹង​រួម​ចំណែក​កាត់​បន្ថយ​ការ​សរសេរ​អក្ខរាវិរុទ្ធ​ខុស​ និង​ លើក​ស្ទួយ​តម្លៃ​នៃ​ភាសា​ជាតិ​ខ្មែរ​)

ហេតុ​ដូច​បាន​បរិយាយ​ខ្លីៗ​ខាងលើ​ សង្ឃឹម​ថា​ជនានុជន​(ពិសេស​ស្មេរ​ទាំង​ឡាយ​) គួរ​គប្បី ​ពិចារណា​ឡើង​វិញ​ យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ត្រូវ​ផ្ទៀងផ្ទាត់​ពាក្យ​ពេចន៍​ឱ្យ​បាន​ត្រឹមត្រូវ​ជាមួយនឹង ​វចនានុក្រម​ខ្មែរ​មុន​នឹង​ផ្សព្វផ្សាយ​នូវ​រាល់​សំណេរ​របស់​ខ្លួន​ ដើម្បី​កាត់​បន្ថយ​ជា​អប្បបរមា​នូវ​កំហុស​ឆ្គង​​ទាំង​ឡាយ​ទាំង​ពួង​។

«បើមិនចេះត្រូវសួរគេ កុំមានះយកគ្រាន់បើ» សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ​ ​ជួន​ ​ណា​ត

វចនានុក្រម​ខ្មែរ​បោះពុម្ព​គ្រា​ទី​៥​ នា​ឆ្នាំ​១៩៦៧​ ដោយ​សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ​ ​ជួន​ ​ណា​ត និង​ ក្រុម​ជំនុំ ​ជា​ឃ្លាំ​ង​ជាតិ​នៃ​ភាសា​ខ្មែរ​ ដែល​មាន​លក្ខណៈ​គ្រប់​ជ្រុង​ជ្រោយ​បំផុត​មួយ​ មាន​ខ្លឹម​សារ​ដើម​សម្បូរ​បែប​ ដិតដាម​ជ្រាលជ្រៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ដ្រ​ វប្បធម៌​ និង​ អរិយធម៌​ខ្មែរ​ ដែល​គួរ​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ទុក​ជា​ «រតនវត្ថុរបស់​ជាតិ​ខ្មែរ»ហើយ​ជនានុជន​ត្រូវ​រួម​គ្នា​អភិរក្ស​ និង អភិវឌ្ឍន៍​។

វចនានុក្រម​ខ្មែរ​ដែល​មាន​ស្រាប់​នេះ​ ប្រៀប​ដូច​ជាថ្នល់​ក្រាល​ក្រួស​ក្រហម​ ហេតុ​នេះ​អ្នក​ជំនាន់​ក្រោយ​ បើ​ពុំ​បាន​ធ្វើ​វា​ឱ្យ​ក្លាយ​ទៅជា​ថ្នល់​ក្រាលកៅស៊ូ​ទេ​ ក៏​គួរ​ណាកុំធ្វើ​ឱ្យមាន​ថ្លុក​ជង្ហុក​បន្ថែម​ទៀត​

ដោយ៖​ ពុតតាន់​ បូណា



Important Notice: Help Stop the Spread and Stay Healthy. (Read now)