ពិធីអាវាហវិវាហមង្គល
(រៀបមង្គលការ បែបលើកត្រៃ)
រៀបរៀងដោយ៖ ព្រះមហាពិទូរក្រសេម
ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដីកម្ពុជសុរិយា ឆ្នាំ១៩៣៧
មានរបៀបរៀបមង្គលការ ១ បែបទៀត ជារបស់កើតមានមកតាំងពីបុរាណកាលមកដែរ តាមសំដីដែលអ្នកស្រុកហៅថា “ការលើកត្រៃ” ក៏មាន “ការវេរភត្ត” ក៏មាន ។ មូលហេតុដែលកើតមានរបៀបការបែបនេះឡើងមកពីអ្នកទាំងសងខាងជាអ្នកទ័លក្រ ពុំនោះសោតអ្នកទាំងសងខាងជាសម្មាទិដ្ឋិ ជាអ្នកចាំសីលរក្សាធម៌តាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា ជាអ្នកខ្លាចបាបខ្ពើមបាប មកពិចារណាឃើញថា ការដែលរៀបមង្គលការតាមទំនៀមទម្លាប់បូរាណនោះ មានទាក់ទាមដោយផ្លូវបាបកម្មនឹងការឥតប្រយោជន៍ជាច្រើន ដូចយ៉ាងការសម្លាប់សត្វយកមកលៀងគ្នា ការលៀងសុរាគ្នា អំបាលនេះជាការដែលមានទោស ការឡើងអ្នកតាម្ចាស់ស្រុក ការសែនដល់ក្រុងពាលីការពលិការដល់ទេវតា អំបាលនេះជាដើមជាការឥតប្រយោជន៍ បើជាឧបាសកឧបាសិកា អាចនឹងដាច់ឬសៅហ្មងសរណគមន៍ក៏បាន តាមអាការនៃទឹកចិត្តដែលខ្លួនរាប់អាននឹងធ្វើទៅ ។ អ្នកដែលជាឧបាសកឧបាសិកា ត្រូវលះវៀរអំពីបានទាំងពួង ត្រូវមានទឹកចិត្តមូលមួយចំពោះគោរពរាប់អានជឿតែក្នុងព្រះពុទ្ធ–ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃប៉ុណ្ណោះ មិនត្រូវឲ្យមានចិត្តបែកខ្ញែករាយមាយទៅគោរពរាប់អានជឿវត្ថុដទៃឲ្យស្មើឬឲ្យលើសព្រះពុទ្ធ–ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃទៅ ខនេះសូម្បីសាសនាដទៃក៏ប្រដៅឲ្យគោរពរាប់អានជឿតែក្នុងកំលុងសាសនានោះ ៗ ដូចគ្នា គឺកើតមកជាកូនអ្នកណា ត្រូវរាប់អានគោរពអ្នកនោះឲ្យធ្ងន់ជាងគេ ។
១ ទៀត សេចក្ដីយល់ឃើញរបស់បុគ្គលជំពូកនោះថា ការដែលរៀបឲ្យកូនមានប្ដីប្រពន្ធ ហៅថា “មង្គលការ” តាមផ្លូវព្រះពុទ្ធសាសនា ដែលនឹងហៅដូច្នោះបាន លុះតែការនោះគ្មានទោស បើការនោះប្រកបដោយទោសនឹងហៅដូច្នោះពុំបានដោយអាងរឿងមង្គល ៣៨ ប្រការ ដែលមានមកក្នុងមង្គលសូត្រ ក៏សុទ្ធតែឲ្យលះវៀរការបាបការឥតប្រយោជ៍ផ្សេង ៗ មានមិនគប់ពាល គប់តែបណ្ឌិត្យជាដើម ។ ដើម្បីនឹងបំពេញកិច្ចនោះឲ្យចូលក្នុងផ្លូវមង្គលមែន ៗ ឲ្យសមតាមឈ្មោះដែលហៅ នឹងឲ្យសមតាមភាពខ្លួនដែលជាឧបាសកឧបាសិកា គេទើបកាត់ចោលរបៀបដែលមានទោសនឹងឥតប្រយោជន៍នោះ ៗ ចេញ បំបែរកិច្ចនោះឲ្យចូលក្នុងពិធីសង្ឃជាធំទៅវិញ បានកាត់ចោលទំនៀមទម្លាប់បូរាណជាច្រើនប្រការ គឺៈ សុរា សត្វមានជីវិត ភ្លេង ច្រៀងរាំ ការមើលឫក្ស ការសែនក្រុងពាលី ការពលិកាទេវតា ការសែនក្បាលជណ្ដើរ ការរៀបផ្លែឈើ ការជុំពេលា ការយកពេលា ការដោតផ្កាស្លា កាសំពះផ្លាស្លា បង្វិលពពិល រាំបើកបាយសី ការគោះថង់រង រាំសាកន្ទេល លេងភ្លេងលត់ចន្លុះ អំបាលនេះគ្មាន ។ នៅមានតែការចែចូវ ការដណ្ដឹង ការជូនរបស់បញ្ចាំចិត្ត ការបង្គាប់ឲ្យធ្វើផ្ទះជាដើម ការជូនពេលា ការសូត្រមន្ត ថែមការថ្វាយចង្ហាន់នឹងត្រៃចីវរដល់សង្ឃ រណ្ដាប់ខាន់ស្លា ផ្កាស្លា ការផ្សំដំណេក ទាំងអំបាលនេះនៅមាន ។
បណ្ដាកិច្ចការនឹងគ្រឿងភ័ស្ដភារបណ្ណាការ អំបាលដែលថានៅធ្វើដូចរាយឈ្មោះមកខាងលើនោះ ប្រការខ្លះក៏នៅធ្វើតាមរូបដើមទាំងស្រុងក៏មាន ប្រការខ្លះក៏ត្រូវកាត់ត្រូវកែទៅ មិនបានគង់វង់នៅតាមប្រវេណីដើមទាំងមូលក៏មាន ដូចជានឹងបានពណ៌នាតទៅដោយលំដាប់ ។
១– ការចែចូវ
របៀបចែចូវតាមទំនើបថ្មីមានតែ ១ ជើង អ្នកចែចូវត្រូវមានភ័ស្ដុភារ គឺស្លាម្លូថ្នាំ បន្តិចបន្តួច ជារបស់កំដរដៃទៅផងតាមទំនៀម កាលទៅដល់ហើយ គប្បីនិយាយស្ទាបស្ទង់ថា សូមលោក – អ្នកអភ័យទោស ដ្បិតលោក – អ្នកឈ្មោះនោះមានពឹងពររកខ្ញុំឲ្យមកសូមជំរាបសួរអំពីកូនស្រីលោក – អ្នកនេះជាមានទាក់ទិនទៅឯណាហើយ ឬនៅទំនេរនៅឡើយ សូមទានប្រសាសន៍ជាដំណឹង ។
បើគេមិនប្រុងនឹងឲ្យ គេនឹងតបថា មានទាក់ទិនទៅហើយ ឬថាកូនខ្ញុំនៅក្មេងណាស់ មិនទាន់គិតនឹងទុកដាក់ឲ្យមានគូស្រករនៅឡើយ សូមកុំឲ្យលោក – អ្នកឯណោះទៅមកឡើយ ។ បើគេប្រុងនឹងឲ្យ គេនឹងតបថា មិនមានទាក់ទិនក៏ដូចជាទាក់ទិនទៅហើយ បើអ្នកចង់ជ្រាប ឧស្សាហ៍អញ្ជើញទៅមកគង់ជានឹងជ្រាប ។ ប៉ុណ្ណោះឈ្មោះថា ស្រេចការចែចូវហើយ ។
២– ការដណ្ដឹង
ជើងដំបូង
របៀបដណ្ដឹងតាមទំនៀមនេះមាន ២ ជើង គឺដណ្ដឹងឲ្យអ្នកផ្លូវស្រី ១ ជើង ដណ្ដឹងដោយអ្នកមហា ១ ជើង គ្រឿងភ័ស្ដុភាបណ្ណាការត្រូវមានតាមសមគួរ គឺគ្រឿងស្លាគ្រប់មុខ ផ្លែឈើផ្សេង ៗ នំផ្សេង ៗ រៀបដាក់តោកជាគូ ៗ ដូចសព្វដង ។ ជើងដំបូងនេះត្រូវចាត់ឲ្យអ្នកផ្លូវស្រី ៣ ណាក់ទៅដណ្ដឹង អ្នកផ្លូវនិយាយដណ្ដឹងត្រង់ ៗ តែម្ដង មិនបាច់និយាយវាសវែងតាមទំនៀមបូរាណ គឺថា សូមជំរាបអស់លោកមេបា សូមទានជ្រាប ដ្បិតអ្នកសាមីដើមការឈ្មោះនោះ បានពឹងពររកខ្ញុំទាំង ៣ នាក់ ឲ្យមកសូមចងសម្ពន្ធមេត្រី ដោយសូមសណ្ដឹងនាងឈ្មោះនោះជាកូនលោកមេបា ឲ្យជាភរិយានាយឈ្មោះនោះ ជាកូនអ្នកសាមីដើមការ បើលោកមេត្តាឲ្យទាន នឹងបានលើកគ្រឿងបណ្ណាការជូនពីសា ។
មេបាត្រូវតបថា ការនេះយើងជាមេបាក៏មិនបានទ័លក្រអ្វីដែរ ក៏ប៉ុន្តែយើងទុកដាក់តែម្ដងពុំបាន ដ្បិតអ្នកជាអ្នកផ្លូវនេះជាស្ត្រីស្រដីការធំពុំដាច់ស្រេច ក្រែងទទួលការផ្ទុកផ្ទាល់អំពីយើងជាមេបាពុំបាន (បើពុំដែលស្ដាប់សាមីខ្លួនកូនប្រុសត្រូវថា) ១ ទៀត យើងមេបារាល់គ្នាពុំដែលឃើញរូបឆោម នៃសាមីខ្លួនកូនប្រុសនោះផង ដូច្នេះសូមអ្នកទៅជំរាបអ្នកសាមីខ្លួនដើមការ ឲ្យពឹងរកបុរសដែលមានសតិបញ្ញាស្គាល់ការរាក់ជ្រៅឲ្យមកនិយាយការនឹងយើង ហើយនឹងឲ្យនាំខ្លួនកូនប្រុសមកឲ្យយើងស្គាល់ផង ។
ប៉ុណ្ណេះហើយ អ្នកផ្លូវត្រូវលើកគ្រឿងបណ្ណាការជូនទៅមេបា ហើយត្រឡប់មកវិញ ។
៣– ការដណ្ដឹង
ជើងទី ២
ជូនរបស់បញ្ចាំចិត្ត
កាលឲ្យអ្នកផ្លូវទៅដណ្ដឹងដឹងទំរោយដូច្នោះហើយ ក្នុងឱកាសណាមួយ អ្នកសាមីដើមការត្រូវរៀបរណ្ដាប់គ្រឿងបណ្ណាការផ្សេង ៗ នំផ្សេង ៗ រៀបដាក់តោកជាគូ ៗ តែឲ្យមានមុខរបស់នឹងចំនួនឲ្យច្រើនជាងជើងមុន នឹងរបស់បញ្ចាំចិត្ត ជាគ្រឿងមាសគ្រឿងពេជ្រ សំពត់ អាវ ក្រមា នឹងគ្រឿងស្លា ១ គ្រឿងទៀតរៀបដាក់រង ១ ស្រេចហើយចាត់ឲ្យអ្នកផ្លូវ ៣ អ្នកមហា ៣ នាក់ ឲ្យនាំទៅកាន់ត្រកូលខាងស្រី ព្រមទាំងឲ្យនាំសាមីខ្លួនកូនប្រុសទៅផង ។
ការដណ្ដឹងក្នុងវារៈទី ២ នេះសូមឲ្យជ្រាបថា របៀបពាក្យដែលអ្នកផ្លូវនិយាយក្ដី ដែលអ្នកមហានិយាយក្ដី រមែងទៅតាមទំនៀមទម្លាប់បូរាណដោយច្រើនដូចមានពោលហើយក្នុងរឿងការតាមទំនៀម ប្លែកតែបែបនេះ មិនប្រើសុរា សត្វមានជីវិត អ្នកមហាទី ១ មិនបាច់ពាក់អាវផាយ អ្នកមហាទី ២ មិនបាច់មានដបសុរានឹងពែងសុរាប៉ុណ្ណោះ ។
កាលពួកមេបាពិនិត្យរូបកាយកូនប្រុសរួចហើយ ព្រមព្រៀងឲ្យកូនហើយ នឹងទទួលគ្រឿងបណ្ណាការហើយ លំដាប់នោះអ្នកអ្នកមហាត្រូវជំរាបមេបាសុំឲ្យបង្គាប់ពីរឿងធ្វើផ្ទះ នឹងភ័ស្ដុភារបណ្ណាការដែលនឹងរៀបការហើយទៅថ្ងៃមុខ តើត្រូវមានអ្វីខ្លះ ។ ពួកមេបាត្រូវបង្គាប់ទៅតាមធនធានរបស់អ្នកសាមីដើមការ បើត្រូវឲ្យធ្វើផ្ទះក៏បង្គាប់ពីរឿងធ្វើផ្ទះនៅ បើមិនត្រូវការឲ្យធ្វើផ្ទះទេ ក៏ត្រូវបង្គាប់តែគ្រឿងបណ្ណាការទៅ តាមទំនៀមដែលគេធ្លាប់បង្គាប់មកហើយដូច្នេះ ។
៤– គ្រឿងបណ្ណាការ
– ត្រៃចីវរ
– ខាន់ស្លា
– ផ្កាស្លា ៣ ។
ឯត្រៃចីវរនោះ គេបង្គាប់យក ៤ ត្រៃក៏មាន ៦ ត្រៃក៏មាន ៨ ត្រៃក៏មាន ១០ ត្រៃក៏មាន បង្គាប់ឲ្យជូនត្រៃប៉ុន្មាន ត្រូវនិមន្តព្រះសង្ឃប៉ុណ្ណោះរូប ។ តែបើជាអ្នកទីទ័លណាស់ គេបង្គាប់ឲ្យមានតែត្រៃ ១ ក៏មាន ចួនកាលឲ្យមានតែស្បង់មួយ ៗ តាមចំនួនព្រះសង្ឃក៏មាន ចួនកាលគ្មានសោះ គ្រាន់តែវេរចង្ហាន់សង្ឃក៏មាន ។ ឯខាន់ស្លាត្រូវមានជាដរាប ព្រោះមានក្នុងច្បាប់បញ្ញត្តិទុកថា ដែលនឹងទុកជាប្រពន្ធដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់បាន លុះតែមានខាន់ស្លាតាមទំនៀមស្រុក មកដល់សម័យនេះ លោករាប់ការចុះនាមក្នុងសៀវភៅអាពាហ៍ពិពាហ៍ផង ។ ផ្លាស្លាជារបស់សម្រាប់បាចឲ្យពរ ត្រូវមានដែរ ។ ចំណែកឯអាហារលៀងភ្ញៀវនោះត្រូវមានជាធម្មតា តែគេហាមមិនឲ្យយកសត្វរស់មកសម្លាប់ធ្វើម្ហូប ត្រូវទិញដូរសាច់សត្វដែលគេសម្លាប់ស្រាប់សឹងមានលក់នៅតាមផ្សារ ហើយគេមិនបង្គាប់ថា របស់នេះត្រូវមានប៉ុណ្ណោះ របស់នោះត្រូវមានប៉ុណ្ណោះទេ គេគ្រាន់តែប្រាប់ចំនួនថា ភ្ញៀវមានប្រហែលប៉ុណ្ណោះនាក់ ភ្ញៀវខាងប្រុសមានប៉ុន្មាន អ្នកសាមីដើមការត្រូវគិតលៃលករកមកឲ្យខាងតែគ្រប់គ្រាន់ ទាំងចង្ហាន់ព្រះសង្ឃ ក៏ត្រូវគិតរួមជាមួយគ្នានោះផង ។
ការចែចូវក្ដី ការដណ្ដឹង រហូតដល់គ្រឿងបណ្ណាការនឹងរបៀបកិច្ចការទាំងពួងក្ដីដែលទៅជាការសង្ខេបដូច្នេះបាន មកពីអ្នកម្ចាស់ការទាំងសងខាង បានដឹងន័យគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយខាងស្រីបានបន្លុយបន្លឺពាក្យឲ្យខ្ចរខ្ចាយទៅថា “បើអ្នកណាមកដណ្ដឹងកូន កាលឃើញថាត្រូវដងត្រូវផ្លែគ្នាហើយ នឹងមិនបាច់ឲ្យរៀបចំធំដុំទេ” ដូច្នេះ ព្រមទាំងប្រឹក្សាគ្នាក្នុងពេលដែលដណ្ដឹងព្រមព្រៀងគ្នាជាធ្វើដូច្នោះ ចំណែកខាងប្រុសវិញ បើជាអ្នកសម្មាទិដ្ឋិក៍ ហើយត្រូវការរៀបមង្គលការតាមរបៀបនេះសោត គេរមែងជ្រើសរើសដណ្ដឹងតែក្នុងត្រកូលសម្មាទិដ្ឋិក៍ដូចគ្នាឲ្យល្មមតែនិយាយគ្នាបាន ។
៥– ជូនពេលា
កាលដល់ឱកាសណាមួយដ៏សមគួរហើយ អ្នកសាមីដើមការត្រូវកំណត់ពេលាជូនទៅខាងស្រី សុំអនុញ្ញាតរៀបមង្គលការកូន ។ បើមិនមានធុរៈជាទម្ងន់ទេ មេបាខាងស្រីត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យគេ ។ កាលព្រមព្រៀងគ្នានឹងរៀបមង្គលការហើយមុននោះ ៨ ថ្ងៃ ត្រូវប្ដឹងមន្ត្រីអត្រានុកូលដ្ឋានឲ្យចេញប្រកាសផង ។
៦– ផ្ដើមមង្គលការ
កាលដល់កំណត់ថ្ងៃនោះហើយ អ្នកសាមីដើមការ ត្រូវដឹកនាំភ័ស្ដុភាបណ្ណាការអំបាលនោះទៅឯផ្ទះដែលនឹងរៀបការ ដើម្បីនឹងធ្វើមង្គលការតទៅ របៀបធ្វើមង្គលការបែបនេះគេធ្វើយ៉ាងយូរត្រឹម ២ ថ្ងៃគឺ ថ្ងៃផ្ដើមមង្គលការ នឹងថ្ងៃមង្គលការ ។ ថ្ងៃដំបូងវេលារសៀល គេរៀបចំរើនបរិត្តនៅផ្ទះការ អ្នកសាមីដើមការត្រូវយកត្រៃមកដំកល់ដាក់លើតោកឬជើងពាន ហើយរៀបជាជួរតាមមុខព្រះសង្ឃ នឹងផ្លាស្លាទាំង ៣ ក៏រៀបដាក់ជើងពានទាំងខ្ពរ យកមកចូលក្នុងពិធីសូត្រមន្តនេះដែរ នឹងត្រូវមានទឹកអប់ដែលអប់ដោយគ្រឿងក្រអូប ១ ផ្តិល យកមកដាក់ត្រង់មុខលោកដើមអាសន៍ ។ ព្រះសង្ឃដែលនឹងនិមន្តមកត្រូវគិតតាមចំនួនត្រៃ ។ កាលព្រះសង្ឃមកចំរើនបរិត្ត សាមីខ្លួនកូនប្រុសស្រីត្រូវរៀបចំស្លៀកពាក់តែងកាយតាមសមគួរ គឺស្លៀកពាក់របស់ថ្មី ៗ មិនបាច់រើសព័ណ៌ កូនប្រុសមិនបាច់ពាក់អាវផាយ កូនស្រីមិនបាច់ពាក់ស្បៃនឹងរបៃ កូនប្រុសត្រូវស្លៀកចងក្បិនតាមធម្មតា កូនស្រីស្លៀកសំពត់សំឡុយក៏បាន ចងក្បិនក៏បាន ហើយចូលទៅស្ដាប់ធម៌ លោកដើមអាសន៍ត្រូវរលាស់ប្រស់ទឹកមន្តឲ្យកូនប្រុសស្រី ។
៧– លៀងអាហារភ្ញៀវ
កាលព្រះសង្ឃចំរើនបរិត្តរួចហើយ ដល់វេលាព្រលប់ត្រូវលៀងអាហារភ្ញៀវដែលអញ្ជើញមកក្នុងឱកាសមង្គលការនេះ អាហារដែលលៀងភ្ញៀវគ្រប់ពេល សម្រេចដោយកប្បិយមំសៈ គឺសាច់សត្វដែលគេសម្លាប់ទុកស្រាប់សឹងមាននៅតាមផ្សារ ក្នុងឱកាសមង្គលការបែបនេះ នឹងប្រាសចាកសំឡេងជ្រូកមាន់ទាជាដើមស្រែក ដោយត្រូវគេសម្លាប់យកសាច់មកលៀងភ្ញៀវ នឹងប្រាសចាកទឹកស្រវឹង ត្រឡប់ជាមានទឹកតែមកជំនួស ។ ពួកភ្ញៀវកាលពិសារួចហើយ ត្រូវចងដៃបញ្ចប់ព្រលឹងដោយប្រាក់នឹងរបស់ទ្រព្យផ្សេង ៗ តាមទំនៀម តែការខ្លះអ្នកសាមីដើមការគេហាមមិនឲ្យភ្ញៀវចងដៃក៏មានដែរ ។
៨– មង្គលការ
បាចផ្កាស្លា – ជូនប្រាក់ខាន់ស្លា – ថ្វាយចង្ហាន់ – ថ្វាយត្រៃ
វេលាព្រឹកឡើងក្នុងវេលាម៉ោង ៧ ព្រះសង្ឃដែលនិមន្តមកចំរើនបរិត្តពីម្សិលមិញ នឹងពួកមេបាចាស់ទុំទាំងខាងប្រុសខាងស្រីត្រូវមកឲ្យជុំគ្នា ដ្បិតវេលានេះជាវេលាមង្គលធំ សាមីខ្លួនកូនប្រុសស្រីត្រូវចេញមកអង្គុយទន្ទឹមគ្នានៅទីចំពោះមុខព្រះសង្ឃ កាលជួបជុំគ្នាដូច្នោះហើយ មាតាបិតាឬអាណាព្យាបាលទាំងខាងកូនប្រុសទាំងខាងកូនស្រី ត្រូវថ្លែងបាឋកថាប្រកាសប្រាប់ឲ្យសាមីខ្លួនកូនប្រុស – ស្រី នឹងពួកញាតិជ្រាបទួទៅ តែត្រូវមាតាបិតាឬអាណាព្យាបាលខាងកូនប្រុស ប្រកាសឡើងមុនដូច្នេះ ។
ឱកាសនេះយើងខ្ញុំទាំងប្ដីទាំងប្រពន្ធ សូមថ្លែងឲ្យសាមីខ្លួនកូនប្រុស – ស្រី នឹងបណ្ដាញាតិមិត្រទាំងឡាយជ្រាបទួទៅ ដ្បិតពីថ្ងៃមុនយើងខ្ញុំបានពឹងពររកអ្នកផ្លូវចៅមហាឲ្យមកសូមដណ្ដឹងនាងឈ្មោះ ….. នោះ ជាបុត្រីលោក – អ្នកឈ្មោះ ….. នេះ ឲ្យជាភរិយាឈ្មោះនាយ ….. នេះ ជាបុត្ររបស់យើងខ្ញុំ នោះលោកអ្នកឈ្មោះ ….. នោះក៏បានអនុញ្ញាតតាមដែលសុំ ឱកាសនេះបានព្រមព្រៀងគ្នាទាំងសងខាង រៀបមង្គលការផ្សំផ្គុំឲ្យនាយ ….. នោះនឹងនាងនោះជាប្ដីប្រពន្ធនៃគ្នានឹងគ្នាតាមប្រវេណីលោក ទាំងពីវេលានេះជាដើមទៅ ដោយអំណាចគុណព្រះរតនត្រ័យ ដែលយើងគោរពរាប់អានសព្វថ្ងៃ សូមឲ្យកូនប្រុស – ស្រីគូនេះ បាននូវសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចំរើនតទៅ ។
លំដាប់នោះមាតាបិតាឬអាណាព្យាបាលខាងកូនស្រីត្រូវថ្លែងឡើងដូច្នេះ “ឱកាសនេះយើងខ្ញុំទាំងប្ដីប្រពន្ធ សូមថ្លែងឲ្យសាមីខ្លួនកូន ស្រី – ប្រុស នឹងបណ្ដាញាតិមិត្រទាំងឡាយជ្រាបទួទៅ ដ្បិតពីថ្ងៃមុនលោកអ្នកឈ្មោះ ….. នោះ បានពឹងពររកអ្នកផ្លូវចៅមហាឲ្យមកសូមដណ្ដឹងនាងឈ្មោះ ….. នេះ ជាបុត្រីយើងខ្ញុំ ឲ្យជាភរិយាឈ្មោះនាយនោះជាបុត្ររបស់លោកអ្នកនោះ យើងខ្ញុំព្រមដោយមេបាតូចធំក៏បានអនុញ្ញាតតាមដែលសុំ ឱកាសនេះបានព្រមព្រៀងគ្នាទាំងសងខាង រៀបមង្គលការផ្សំផ្គុំឲ្យនាង ….. នេះនឹងនាយ ….. នោះជាប្រពន្ធប្ដីនៃគ្នានឹងគ្នាតាមប្រវេណីលោក តាំងពីវេលានេះជាដើមទៅ ដោយគុណព្រះរតនត្រ័យដែលយើងគោរពរាប់អានសព្វថ្ងៃ សូមឲ្យកូនស្រី – ប្រុសគូនេះ បាននូវសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចំរើនតទៅ ។
កាលថ្លែងបាឋកថារួចហើយ ត្រូវនាំគ្នាសុំសីល ៗ រួចហើយព្រះសង្ឃត្រូវសូត្រធម៌ឲ្យសាធុការពរ គឺត្រូវសូត្រធម៌ពុទ្ធគុណ – ធម្មគុណ – សង្ឃគុណ – អហូទេវា – អាកាសដ្ឋា – ជយន្តោ សព្វពុទ្ធា – ភវតុ ។ សាមីខ្លួនកូនប្រុស – ស្រី ត្រូវចូលដាក់បាត្រដោយចាប់វែកមួយជាមួយគ្នាដួសបាយដាក់ទៅ ។ កាលព្រះសង្ឃសូត្រមកដល់ធម៌ជយន្តោ ត្រូវប្រគេនផ្កាស្លា ១ ទៅលោកឲ្យលោកបាចឲ្យពរកូនប្រុស – ស្រី ។
កាលព្រះសង្ឃសូត្រចប់ហើយ មាតាបិតានឹងមេបាចាស់ទុំត្រូវយកផ្កាស្លា ១ មកចែកគ្នាបាចនឹងឲ្យសព្ទសាធុការពររៀងខ្លួន ។ រួចកិច្ចនេះហើយត្រូវប្រគេនចង្ហាន់ដល់ព្រះសង្ឃ ការថ្វាយចង្ហាន់នេះ ចួនកាលគេលើកប្រគេនទៅតែម្ដងក៏មាន ចួនកាលគេសូត្របាឡីវេរផង រួចហើយលើកប្រគេនទៅក៏មាន សាមីខ្លួនកូនប្រុស – ស្រី ត្រូវចូលទៅប្រគេនដោយខ្លួនឯង ។
កាលព្រះសង្ឃឆាន់ហើយ ត្រូវប្រគេនត្រៃចីវរ ការប្រគេនត្រៃចីវរនោះ ជួនកាលគេលើកប្រគេនទៅតែម្ដងក៏មាន ចួនកាលគេសូត្របាឡីវេរផង រួចហើយលើកប្រគេនទៅក៏មាន កូនប្រុសស្រី ត្រូវចូលទៅប្រគេនដោយខ្លួនឯងម្នាក់ ១ ត្រៃ សល់អំពីនោះត្រូវមាតាបិតាឬពួកញាតិប្រគេនតទៅ ។ កាលគេប្រគេនរួចហើយ ព្រះសង្ឃត្រូវសូត្រធម៌អនុមោទនាទានតាមសមគួរ ។
ស្រេចកិច្ចនោះហើយ ត្រូវរៀបអាហារលៀងភ្ញៀវ កូនប្រុសត្រូវបំរើភ្ញៀវប្រុស កូនស្រីត្រូវបំរើភ្ញៀវស្រី ចាំថែមថយរបស់ដែលខ្វះខាត ។ ពួកភ្ញៀវកាលពីសារួចហើយ អ្នកណាដែលមិនទាន់បានចងដៃបញ្ជាប់ព្រលឹងដោយរបស់ទ្រព្យពីវេលាមុន ក៏ត្រូវយកមកបញ្ជាប់ព្រលឹងក្នុងវេលានេះ ។
វេលារសៀលក្នុងថ្ងៃនោះរវាងម៉ោង ២ ទៅម៉ោង ៣ ចួនកាលអ្នកខ្លះ គេមានការនិមន្តព្រះសង្ឃ ១ រូបមកសំដែងធម៌ទេសនា ១ កណ្ឌទៀតផង ។ ព្រះសង្ឃអ្នកសំដែងត្រូវជ្រើសរើសយកធម៌ណាដែលជាអនុរូបដល់កិច្ចនោះ តាមរបៀបដែលលោកធ្លាប់ទេសនាមកហើយ លោកជ្រើសសំដែងអំពីកិច្ចដែលមាតាបិតាត្រូវសង្គ្រោះដល់បុត្ត – ធីតា មានប៉ុន្មានស្ថាន កិច្ចដែលបុត្ត – ធីតាត្រូវសង្គ្រោះមាតាបិតាវិញ មានប៉ុន្មានស្ថាន កិច្ចដែលស្វាមីត្រូវសង្គ្រោះភរិយា មានប៉ុន្មានស្ថាន នឹងកិច្ចដែលភរិយាត្រូវសង្គ្រោះដល់ស្វាមី មានប៉ុន្មានស្ថាន តាមសេចក្ដីដែលមានមកក្នុងសិង្គាលោវាទសូត្រ នឹងសំដែងអំពីបុត្តទារសង្គហមង្គល (ការសង្គ្រោះដល់ប្រពន្ធកូន) ដែលមានមកក្នុងមង្គលសូត្រជាដើម ។ សាមីខ្លួនកូនប្រុស – ស្រី ត្រូវចេញមកស្ដាប់ធម៌ទេសនានោះ ។
៩– ពិធីផ្សំដំណេក
ដល់វេលាយប់ក្នុងរវាងម៉ោង ៨ ទៅម៉ោង ៩ ត្រូវរៀបផ្សំដំណេក តែតាមបែបនេះគ្មានការសែនជំរាបដូនតាទេ មានតែការបញ្ចុកទឹកដូង បញ្ចុកចេកទុំ នឹងផ្ដាំប្រដៅផ្សេង ៗ ហើយប្រាប់កូនប្រុសស្រីដេកទន្ទឹមគ្នា គឺប្រុសដេកខាងស្ដាំ ស្រីដេកខាងឆ្វេង ហើយថយចេញមកវិញ ។
ការរៀបជូនកូនប្រុស – ស្រីទៅសុំពរអំពីគ្រូអាចារ្យឯវត្តក្ដី ការទៅប្ដឹងមន្ត្រីអត្រានុកូលដ្ឋានឲ្យចុះបញ្ជីអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្ដី រមែងមានតាមជំនឿ ។
